คนๆนึงใช้เวลาเพื่อลืม แต่กลับไม่เคยลืมความรู้สึก จนถึงวันที่เค้าเวียนกลับมา แต่มันไม่เหมือนครั้งก่อนเค้ากลับมาเพราะเค้ารู้ว่าเรายังอยู่ตรงนี้ วันที่เค้าเหนื่อยเค้ารู้ว่าเค้ายังซบตรงนี้ได้ แต่พอหายดีเค้าก็จากไปอีกครั้ง เปรียบเทียบความรู้สึกกับการตื่นนอนในตอนเช้าของฤดูร้อน ออกมาสูดอากาศในตอนเช้า จะมีลมเย็นๆพัดผ่านตัวเราไป แต่พอแสงแดดส่องลงมา กับเหลือแค่ความร้อนกว่าจะรู้สึก ลมหนาวในตอนเช้ามันก็หายไปแล้ว เปรียบเธอเหมือนลมหนาวที่พัดมาแล้วพัดผ่านไป ไม่ได้อยู่กับเราตลอด เราเปลี่ยนความเป็นจริงไม่ได้ แต่อย่างน้อยที่มันยังเหลือ ก็คือความรู้สึกที่มองไม่เห็น แต่มันกลับรู้สึกว่าคือเธอ..