เรื่องเศร้าไม่รู้จบ ตอน..ลวงตา
ผมเป็นคนชอบตั้งคำถามกับทุกสิ่ง หลายๆคนรอบตัวบอกผมอย่างนั้น อาจจะเป็นจริงอย่างที่เขาว่า ผมพยายามหาเหตุผล หาคำตอบกับทุกอย่างรอบตัว อาจเป็นเพราะผมเรียนมาทางสายวิทยาศาสตร์ ที่สามารถอธิบายปรากฏการณ์ทุกอย่างบนโลกนี้ได้
ผมคงเคยชินกับหลักการแบบนี้ จึงเผลอไปพยายามอธิบายปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นในใจ ว่าทำไมเราต้องรู้สึกแบบนั้น ทำไมเราต้องเจ็บแบบนี้ พยายามเชื่อมโยงหาเหตุที่นำไปสู่ผล เพราะเค้าทำแบบนั้น เราถึงรู้สึกแบบนี้ เพราะเค้าเป็นคนแบบนี้ เราถึงคิดถึงเขามากขนาดนั้น
เอาจริงๆผมไม่ได้ต้องการบรรลุธรรมยิ่งใหญ่ใดๆ ผมแค่ไม่อยากเจ็บ ไม่อยากเสียใจ ไม่อยากผิดหวังกับความรัก ผมจึงต้องดิ้นรนหาคำตอบ ว่าต้องทำอย่างไร คิดอย่างไร ถึงจะไม่เสียใจอีก เพียงเท่านั้นเองที่ผมต้องการ
มนุษย์เราได้พยายามอธิบายการทำงานของจิตมานานแล้ว จนเกิดศาสตร์แขนงจิตวิทยาขึ้นมา ผมหลงใหลมัน ผมหาความรู้ พยายามศึกษา ด้วยหวังว่าผมจะเข้าใจจิตใจของตัวเอง และของคนอื่นในสักวัน รวมถึงการเอาชนะสิ่งที่เรียกว่าความรัก
แต่ผมไม่เคยรู้ตัวเลย ว่าผมกำลังเดินทางผิดอย่างมหันต์ ผมกำลังทำสิ่งที่มันเปล่าประโยชน์ ความรักเป็นปรากฏการณ์ที่ไม่เคยมีทฤษฎีไหนบนโลกมาอธิบายได้ ผมเป็นใคร ยิ่งใหญ่มาจากไหน จึงหาญกล้ามาอธิบายความรัก สุดท้ายผมกลายเป็นคนหลงทาง ยิ่งเดินยิ่งไกล ยิ่งหาคำตอบยิ่งหาไม่เจอ ในที่สุดผมก็ล้มลง
ผมจำค่ำคืนนั้นได้เป็นอย่างดี ผมขับรถฝ่าความมืดไปเพียงลำพัง ในใจเต็มไปด้วยความสับสน ในคืนนั้นผมขับรถหนีทุกอย่างในใจ หนีความผิดหวัง ความสับสน หนีคำถามมากมายที่ดังอยู่ข้างใน
ผมพยายามแทบตาย ที่จะหาเหตุผลให้ความรัก พยายามตั้งสมมติฐาน ทำการทดลอง วิเคราะห์ผล แต่ข้อสรุปของการทดลองไม่เคยช่วยให้ผมเข้าใจอะไร กลับทำให้ผมสับสนมากขึ้นไปอีก ผมรู้ตัวแล้ว ว่ามาผิดทาง ผมรู้ตัวแล้ว ว่าผมแพ้
ขับมาถึงหัวหิน เข้าที่พักที่เคยมานอนเป็นประจำ ผมวางกระเป๋า หยิบกีต้าร์ ไปนั่งบนเตียง ร้องทำนองอะไรบางอย่างที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา แล้วผมก็ร้องไห้อยู่ตรงนั้น ทำนองเพลงนั้นคือทำนองของเพลง ลวงตา
อย่าไปหาเหตุผลเลย
อย่าไปคิดว่าตัวเองคิดถูกแล้ว
อย่าไปเอาชนะความรักเลย
ทุกอย่างเป็นสิ่งลวงตาทั้งนั้น
ผมแต่งเพลงนี้โดยไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่ได้วางแผน วางโครง วางวิธีการเล่าใดๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมทำเสมอ ก่อนจะเขียนเพลง แต่เพลงนี้ เหมือนเพลงมันเขียนตัวเอง โดยแค่ยืมมือของผมเท่านั้น มันเป็นเพลงที่ผมเขียนเร็ว ลื่นไหล และไม่ได้แก้ไขอะไรเลย อาจเป็นเพราะสิ่งที่อยู่ในใจตอนนั้น มันอัดอั้น มันเต็มแน่นไปด้วยความผิดหวังในตัวเอง และก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป ไม่รู้จะไปบอกใคร จึงระบายทุกอย่างออกมาในเพลงนี้
สุดท้ายแล้ว ผมได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญของชีวิต ว่าอย่าไปพยายามเอาชนะความรักเลย ความรักเป็นเหมือนปริศนาที่ธรรมชาติจงใจทิ้งไว้บนโลกนี้ เป็นปริศนาที่ไม่มีคำตอบ และลวงตาเราทุกคนไปตลอดกาล
ก้มหัวให้ความรักซะเถอะ
ปล่อยให้มันลวงตาเราต่อไป
แล้วก็แค่รอสักวัน
สักวันที่เราอาจจะโชคดี
ได้รับความเมตตาจากความรัก
และได้เจอรักแท้อย่างที่ต้องการ
แต่ถ้ายังไม่เจอ ก็จงรออย่างสงบเสงี่ยมต่อไปเถอะ
มนุษย์ทั้งหลายเอ๋ย
